5
door het weerkerende karakter ervan, ik begon uit te zien naar het volgende moment dat deze auto mij zou voorbijgaan, zou moeten voorbijgaan, zou kunnen voorbijgaan...
in het voorbijgaan zocht ik naar de juiste afstand, de juiste afstand ten opzichte van de langs het trottoir geparkeerde auto's, een spel dat ik vaak speelde, speciaal in deze straat, vanaf mijn huis de eerste na de eerste hoek rechtsaf, de enige straat in mijn blokje-om waar doorgaans enkele auto's langs de stoeprand stonden, een spel met mijn spiegelbeeld, in het voorbijgaan keken wij elkaar even in de ogen, mijn metgezel en ik, weerspiegeld in de portierraampjes, het kwam op precisie aan, de juiste afstand, ik wilde er niet voor door de knieën gaan of op mijn tenen lopen, de ontmoeting moest als het ware toevallig plaatsvinden, in het voorbijgaan,
tussen twee auto's in deed ik alsof ik met iets anders bezig was, ik slingerde in zoveel mogelijk bochten over de breedte van het trottoir, naar de volgende auto, hopend op een vlekkeloos weerzien van mijn spiegelbeeld, lukte het niet in het eerste raam, dan stapte ik snel naar links of naar rechts om nog net even in het voorraam een glimp van mijn metgezel op te kunnen vangen,
nu nog, jaren later, speel ik dit spel als ik door de straten slenter,